ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਉੱਥੇ ਨਾ ਤਾਂ ਸੁੱਖ-ਆਸਨ ਜਿੰਨੀ ਠੰਢਕ ਹੈ ਨਾ ਨਿੱਘ
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦਰਬਾਰ ਹਾਲ ਜਿੰਨੀ ਹਵਾਦਾਰੀ
ਉੱਥੇ ਹੈ ਤਾਂ ਬਸ
ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੇ ਸੂਰਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਰਲਵੀਂ ਹਵਾੜ੍ਹ ਦਾ ਬਣਿਆ
ਗੈਸੀ ਗੁਬਾਰੇ ਜਿਹਾ ਕੁਝ
ਜਿਸਦੇ ਪੈਰੀਂ ਲੱਗੀ ਭੱਠੀ
ਰੋਜ਼ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਬਾਲਣ ਭਾਲਦੀ ਏ
ਜਿਸਦੇ ਪੈਰੀਂ ਲੱਗੀ ਭੱਠੀ
ਰੋਜ਼ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਬਾਲਣ ਭਾਲਦੀ ਏ
ਤੇ ਉਸਦੀ ਟੀਸੀ ‘ਚੋਂ ਰੋਜ਼
ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ ਲਗਰਾਂ ਫੁੱਟਦੀਆਂ ਨੇ
ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਉੱਥੇ ਦਾ ਇਨਸਾਨ
ਆਪਣੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ
ਜਰਦੇ ਨਾਲ ਤਲੀ ‘ਤੇ ਮਲ ਕੇ
ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ‘ਚ ਦਬਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ
ਆਤਮਾ ਨਾਂ ਦੀ ਮੋਮਬੱਤੀ
ਬੀੜੀ ਦੇ ਜਲਣ ਨਾਲ ਹਲਕੀ ਚਿੰਗਾੜੀ ਮਾਰਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਫਿਰ ਬੀੜੀ ਦੇ ਬਚੇ ਟੋਟੇ ਨਾਲ
ਕਿਸੇ ਨਾਲੀ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਪੈਰ ਥੱਲੇ ਜਾ ਪੈਂਦੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਉਥੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਵੀ
ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਮਾਲਕ ਦੀ ਭਵਨ-ਨਿਰਮਾਣ ਕਲਾ ਅੱਗੇ
ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਾਰੇ ਕਦੋਂ ਦੇ ਧੂਏਂ ਤੇ ਧੂੜ ਹੱਥੋਂ
ਪਾਨੀਪਤ ਦੀ ਚੌਥੀ ਲੜਾਈ ਹਾਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ
ਹਾਂ... ਚੰਦਰਮਾ ਕਦੇ ਕਦੇ ਜਿੱਦ ਪੁਗਾ ਜਾਂਦੈ
ਪਰ ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਉਸਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਨਹੀਂ
ਪ੍ਰੇਮ ਮਹਿਬੂਬ ਨਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਹੀਂ ਇੱਥੇ
ਚੰਨ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਵੀ
ਇਸ ਦੋ-ਪੈਰੀ ਮਸ਼ੀਨ ਦੀ ਚੰਨ ਨਾਲ
ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ
ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ
ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀਵਰੇਜ਼ੀ ਚੂਹਾ
ਖਿਡੌਣਾ ਹੈ
ਜਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਉਨਾ ਹੀ ਵੱਧ ਦਿਲ ਬਹਿਲਾਉਣ ਵਾਲਾ
ਚੂਹੇ ਦੀ ਪੂਛ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਇੱਥੇ
ਅਲਕਤ ਨਾਂ ਦੀ ਚਿੜੀ
ਕਿਸੇ ਦੇ ਨੱਕ ਜਾਂ ਗਲ ‘ਚ ਠੁੰਗਾਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੀ
ਪੂਛ ਫੜ ਕੇ ਚੂਹਾ ਘੁਮਾਉਂਦੇ ਸੈਨਾਪਤੀ ਪਿੱਛੇ ਨਠਦੇ ਜੁਆਕਾਂ ਦੀਆਂ
ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਨਿੱਕਰਾਂ ਤੇ ਉੱਚੀਆਂ ਕਿਲਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ
ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਵਿਚਲਾ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਕਹਿ ਉੱਠੇ
ਆਹ ! ਕਿੰਨਾ ਰੰਗੀਨ ਹੁੰਦਾ ਬਚਪਨ
ਚੜੀ ਦੀ ਨਾ ਲੱਥੀ ਦੀ
ਕਿੰਨਾ ਖੁਸ਼ ਨੇ ਬੱਚੇ
ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਿੰਨਾ ਨੇੜੇ !!
ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਿੰਨਾ ਨੇੜੇ !!
ਮੈਂ ਅੱਜਕਲ ਜਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਉੱਥੇ ਬੇਦਿਲੀ ਬੇਗੈਰਤੀ ਪਸਤ-ਹਿੰਮਤੀ ਨਾਲ
ਬੋਝਲ ਹੋਈ ਹਵਾ
ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਨੁੱਖੀ ਆਵਾਜ਼ 'ਤੇ
ਬੁਰੀ ਖਬਰ ਦੇ ਡਰ ਵਾਂਗ ਛਾਈ ਹੋਈ ਹੈ
ਆਦਮੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹਸਦੇ ਹਨ
ਵੱਡੇ ਸਪੀਕਰਾਂ 'ਤੇ ਗੀਤ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ
ਖੂਬ ਉੱਚੀ ਗਾਲਾਂ ਕਢਦੇ ਹਨ
ਆਦਮੀ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹਸਦੇ ਹਨ
ਵੱਡੇ ਸਪੀਕਰਾਂ 'ਤੇ ਗੀਤ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ
ਖੂਬ ਉੱਚੀ ਗਾਲਾਂ ਕਢਦੇ ਹਨ
ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ, ਮਾਲਕਾਂ ਨੂੰ, ਰੱਬ ਨੂੰ, ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਬਸ ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ .....
