ਜਾ ਰਿਹਾ ਵਿਸਾਖ

ਕਣਕਾਂ
ਪੱਕੀਆਂ
ਵੱਢੀਆਂ ਗਈਆਂ
ਵਿਸਾਖ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਢਲੀ ਹੈ
ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਘੁਲੀ ਹੈ
ਇੱਕ ਖਾਮੋਸ਼ੀ
ਉਦਾਸੀ ਜਿਹੀ
ਧਰਤੀ
ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਤੁਰ ਗਏ
ਆਪਣੇ ਜਾਇਆਂ ਦੀਆਂ
ਜੜ੍ਹਾਂ ਸਾਂਭ ਰਹੀ ਹੈ
ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਫਿਰ ਤੋਂ
ਨਵਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਣ ਲਈ
ਉਹਦੇ ਚੇਹਰੇ ਖਿੜੀ ਹੈ
ਇੱਕ ਖੁਸ਼ੀ
ਖਾਮੋਸ਼ ਜਿਹੀ...

ਹੁੱਡੂ

ਦੁੱਧ ਦੇ ਦੰਦ 
ਨਿਕਲ ਜਾਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ 
ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਵੀ ਹਨ 
ਪਰ ਕਈ ਵਾਰੀਂ 
ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ
ਜੜ੍ਹਾਂ 
ਜਗ੍ਹਾ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ,
ਫਿਰ ਹੁੱਡੂ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ |
ਹੁੱਡੂ ਸਿਰਫ਼ ਦੰਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ 
ਪਿਆਰ, ਖਿਆਲ, ਯਾਦਾਂ 
ਵਿਚਾਰ, ਸੱਭਿਆਚਾਰ
ਤੇ ਕਈ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ
ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ 
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਹੁੱਡੂ |
ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ 
ਹਕੂਮਤਾਂ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਜ਼ਖਮ ਨਹੀਂ,
ਹੁੱਡੂ
ਕਰੂਪ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ....

ਉੱਥੇ ਹੀ ਦੀਵਾਰ ਹੈ ਇੱਕ
ਜਿੱਥੇ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਨੌਜਵਾਨ
ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਖਦਾ ਹੈ
ਬੰਦੂਕ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ
ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ....

(ਸ਼ਾਇਦ ਲੋਰਕਾ ਦੀ ਕਿਸੇ ਕਵਿਤਾ 'ਚ ਪੜ੍ਹਿਆ ਹੈ)