Monday, February 24, 2014

ਉਹ 
ਪਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤੇ
ਵਿਸ਼ਾਲ ਰੁੱਖ ਦੀ 
ਦੂਰ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ ਬਚਿਆ 
ਆਖਰੀ ਪੱਤਾ ਸੀ ਉਦੋਂ
ਜਦੋਂ ਕਕਰੀਲੇ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀਆਂ 
ਸਰਦ ਹਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ 
ਲੈਨਿਨਗਰਾਦ 
ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਸੀ
ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖੁਦ ਵਿੱਚ ਹੀ 
ਵਲੇਟ ਕੇ ਰੱਖਿਆ 
ਯਾਦਾਂ, ਸੁਪਨੇ, ਵਿਚਾਰ 
ਯੋਜਨਾਵਾਂ
ਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਸਭ ਤੋਂ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਪਰਤਾਂ ਵਿੱਚ 
ਸਦਾ ਨਿੱਘਿਆਂ ਰੱਖਿਆ
ਜਦ ਵੀ ਸੂਰਜ 
ਧਰਤੀ ਦੇ ਬੂਹੇ ਜੋਗੀ ਵਾਂਗ ਆਉਂਦਾ 
ਉਹ 
ਵਕਤ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਦਾ ਕੈਦੀ 
ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ਼ 'ਚ ਗਾਉਂਦਾ 
ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ 
ਧੁੱਪ ਦੇਣ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ 
ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ
ਨਵੇਂ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਣ ਲੱਗੇ ਹਨ 
ਸੂਰਜ ਵੀ
ਵੱਡੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਤੋਂ ਪਰਤ ਆਇਆ ਹੈ 
ਉਹ ਅਕਸਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ 
ਯਾਦਾਂ, ਸੁਪਨੇ, ਵਿਚਾਰ 
ਯੋਜਨਾਵਾਂ
ਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ 
ਦਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਪਣਾ ਝੋਲਾ 
ਸਮੁੰਦਰ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਏ
ਜਵਾਨੀ 'ਚ ਪੈਰ ਧਰ ਰਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵੱਲੋਂ 
ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕਰੀਬੀ ਮਿੱਤਰਾਂ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ 
ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ, ਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਅਦਭੁੱਤ ਰੰਗਾਂ-ਅਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ 
ਸਿੱਪੀਆਂ, ਘੋਗਿਆਂ ਦੇ ਭਰੇ 
ਲਿਫਾਫੇ ਵਾਂਗ 
ਖੋਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ...

No comments:

Post a Comment