ਉਹ 
ਪਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤੇ
ਵਿਸ਼ਾਲ ਰੁੱਖ ਦੀ 
ਦੂਰ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ ਬਚਿਆ 
ਆਖਰੀ ਪੱਤਾ ਸੀ ਉਦੋਂ
ਜਦੋਂ ਕਕਰੀਲੇ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀਆਂ 
ਸਰਦ ਹਵਾਵਾਂ ਵਿੱਚ 
ਲੈਨਿਨਗਰਾਦ 
ਘੇਰਾਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਸੀ
ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖੁਦ ਵਿੱਚ ਹੀ 
ਵਲੇਟ ਕੇ ਰੱਖਿਆ 
ਯਾਦਾਂ, ਸੁਪਨੇ, ਵਿਚਾਰ 
ਯੋਜਨਾਵਾਂ
ਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਸਭ ਤੋਂ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਪਰਤਾਂ ਵਿੱਚ 
ਸਦਾ ਨਿੱਘਿਆਂ ਰੱਖਿਆ
ਜਦ ਵੀ ਸੂਰਜ 
ਧਰਤੀ ਦੇ ਬੂਹੇ ਜੋਗੀ ਵਾਂਗ ਆਉਂਦਾ 
ਉਹ 
ਵਕਤ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਦਾ ਕੈਦੀ 
ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ਼ 'ਚ ਗਾਉਂਦਾ 
ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ 
ਧੁੱਪ ਦੇਣ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ 
ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ
ਨਵੇਂ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਿਖਣ ਲੱਗੇ ਹਨ 
ਸੂਰਜ ਵੀ
ਵੱਡੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਤੋਂ ਪਰਤ ਆਇਆ ਹੈ 
ਉਹ ਅਕਸਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ 
ਯਾਦਾਂ, ਸੁਪਨੇ, ਵਿਚਾਰ 
ਯੋਜਨਾਵਾਂ
ਤੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ 
ਦਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਪਣਾ ਝੋਲਾ 
ਸਮੁੰਦਰ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਏ
ਜਵਾਨੀ 'ਚ ਪੈਰ ਧਰ ਰਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵੱਲੋਂ 
ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕਰੀਬੀ ਮਿੱਤਰਾਂ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ 
ਰੰਗ-ਬਰੰਗੇ, ਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਅਦਭੁੱਤ ਰੰਗਾਂ-ਅਕਾਰਾਂ ਵਾਲੇ 
ਸਿੱਪੀਆਂ, ਘੋਗਿਆਂ ਦੇ ਭਰੇ 
ਲਿਫਾਫੇ ਵਾਂਗ 
ਖੋਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ...