ਛੁਟਕਾਰਾ
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਂ
ਕਿਸੇ ਦੁਖਾਂਤਕ ਨਾਵਲ ਦੇ ਅੰਤ ਵਾਂਗ
ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ
ਤੇ ਮਨਹੂਸ ਕਿਸੇ ਖੱਖ ਚੜੇ
ਘਸਮੈਲੇ ਆਸਮਾਨ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਵਾਂਗੂ
ਮਨ 'ਚ ਪਸਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਛੁੱਟੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ 'ਚ ਛਾਈ ਚੁੱਪ ਵਰਗੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ
.... ਤੇ ਲਕਵਾ ਵੱਜੀ ਬਾਂਹ ਦੀਆਂ
ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਬੇਵਸੀ ਜਿਹੀ ਮਾਯੂਸੀ
ਪੈੱਨ ਕਾਪੀ ਚੁੱਕ ਬਹਿੰਦਾ ਹਾਂ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਜਿਹਾ ਕੁਝ
ਕਾਪੀ 'ਤੇ ਲਿਖਦਾ ਹਾਂ
ਤਦੇ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸਾਗਰ 'ਚੋਂ
ਮਾਂ ਦੀ ਘੂਰੀ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼
ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਉਦਾਸੀ
ਖਾਮੋਸ਼ੀ
ਮਾਯੂਸੀ
ਮਨਹੂਸੀਅਤ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਬੀਮਾਰੀਆਂ
ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲੱਗਾ ਸੈਂ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰਦਾ
ਕਾਗਜ਼ ਪਾੜ ਕੇ ਸੁੱਟਦਾ ਹੋਇਆ
ਭੱਠੀ 'ਚੋਂ ਭੁੜਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਡਿੱਗੇ
ਭੁਜਦੇ ਮੱਕੀ ਦੇ ਦਾਣੇ ਵਾਂਗ
ਭੱਜ ਨਿਕਲਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਆਪਣੇ ਇੱਟਾਂ ਸੀਮਿੰਟ ਦੇ ਖੋਲ੍ਹ 'ਚੋਂ
ਸੋਚਦਾ ਹੋਇਆ
ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਹੈ
ਕੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨੀ ਹੈ
ਕੀ ਕੀ ਲਿਖਣਾ ਹੈ
.... ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਏਗਾ ਜ਼ਰੂਰ
ਜਦ ਜਰਨੈਲੀ ਸੜਕ ਤੋਂ
ਲਾਲ ਫਰੇਰਾ ਲਹਿਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ
ਟੈਂਕਾਂ ਦੀ ਪਲਟਣ ਲੰਘੇਗੀ
ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ....
